Je zou denken dat ik na een jaar of wat in deze business de inkoop-verkoop techniek aardig onder de knie heb. Niets is minder waar. Vorige week vloog het weer eens lekker uit de bocht. Ik was er met mijn hoofd niet helemaal bij en vergat terstond mijn eigenhandig opgestelde regels.
Omdat ik een paar dagen met vakantie was en verder wilde met mijn plannen voor die dag nam ik een short-cut aan de telefoon met een dame die mij iets wilde verkopen. Resultaat: de dame aan de lijn was zo beledigd dat ze begon te briesen en vervolgens ophing zonder zelfs maar gedag te zeggen. Ik had mijn opfris-lesje weer gehad.
Particulieren = eieren lopen
Door de jaren heen heb ik gemerkt dat vintage inkopen van particulieren gelijk staat aan op eieren lopen. En laat tact en omfloerst taalgebruik nou niet mijn sterkste kant zijn… Ik ben meer van het type: what you see is what you get. Ik hou niet van om de hete brij heendraaien en ook niet van stroop smeren. Dus om dit soort uitglijders te voorkomen heb ik mezelf een soort van tactiek aangeleerd.
Eentje waarbij ik (hopelijk) niemand voor het hoofd stoot of beledig en waarbij ik ook niet uit vriendelijkheid met spullen kom te zitten waar ik helemaal niet in geïnteresseerd ben. Het zal je namelijk nog verbazen hoeveel e-mails ik krijg met foto’s van spullen die geen enkele gelijkenis vertonen met de meubels die ik in mijn winkel verkoop. Maar dat is weer een ander verhaal.
Marktplaats
In zowel telefoongesprekken als e-mails van particulieren spelen Marktplaats én hoge verwachtingen vaak de hoofdrol. Na een inleidend goedemorgen, middag of avond volgen er zinnen als ‘op Marktplaats raak ik het niet kwijt, dus ik dacht misschien kan jij het wel in jouw winkel verkopen’. Of… op Marktplaats zie ik dat het voor xxx euro wordt verkocht dus dat wil ik er toch echt wel minimaal voor hebben…’ zijn eerder regel dan uitzondering.
Aan het begin van mijn vintage-loopbaan voelde ik mij nog genoodzaakt uit te leggen dat wanneer iemand iets op marktplaats niet verkocht krijgt ik het zeker niet verkocht krijg. En dat iedereen qua prijs van alles kan vragen, maar dat krijgen doorgaans een heel ander verhaal is. Tot slot voegde ik er nog aan toe dat ik als ondernemer sowieso geen particuliere prijzen betaal maar handelsprijzen. Dit bleek meermaals nog best ingewikkeld om ten volle te begrijpen en voor mij lastig om tactvol en vriendelijk te blijven reageren.
Inkoop aanpak
Omdat ik in herhalingen bleef vallen en niet vrolijk van werd van deze terugkerende ‘discussie’ moest er een universele aanpak komen voor dit soort situaties. Tegenwoordig vraag ik daarom gewoon vriendelijk wat iemand te koop aanbiedt, waar het staat (Groningen of Breda maakt qua tijd en kosten voor mij nogal een verschil) of ze een foto willen sturen en wat ze ervoor willen hebben. Op basis daarvan kan ik heel goed beslissen of ik interesse heb of niet. De conditie, stijl, prijs en locatie bepalen of ik er ruimte voor heb, het past bij het huidige aanbod in de winkel en of ik er voldoende marge op kan maken. Does it ticks all the boxes, heel mooi, zo niet ook geen probleem.
Praktijk
Ik zou heus graag vaker mooie vintage meubels uit de jaren 60 en 70 van particulieren inkopen, ze een nieuw leven geven in mijn winkel en daarna bij mijn klanten thuis. Maar negen van de tien keer is hetgeen ik krijg aangeboden niet wat ik zoek en die enkele keer dat dit wel het geval is ligt de prijs voor mij als ondernemer vrijwel altijd te hoog. Dit maakt dat ik maar zeer sporadisch inkoop bij particulieren en veel vaker bij handelaren. Zij hebben geen emotionele binding met de spullen die ze verkopen, moeten er aan kunnen verdienen en begrijpen ook uitstekend dat ondernemers zoals ik er ook nog van moeten kunnen eten. Het telefoongesprek met de boze dame herinnerde me er weer eens aan dat ik (ook op vakantie) bij de les moet blijven en niet voor niets een tactiekje had bedacht…. Nu alleen nog consequent leren toepassen.
Reactie plaatsen
Reacties